Çocukluğumdan beri severim çocukları. Zannedersem, çocukların çoğu akranlarını sever. Zararsız, sevgiye layık, güzel şeyler olarak gördüm onları hep.
Fakat, anne olduğum zaman, dünyadaki her şey gibi, onların da çok farklı yönlerinin olduğunu fark ettim.
Yeri geldiğinde sinir bozucu, rahatsız edici ve hatta nefret uyandırıcı olabildiklerini öğrendim.
Dünyadaki en zor işlerden birinin çocuk yetiştirme olduğuna kanaat getirdim.
Çocuk yetiştirme emek ister. Sayısız özveride bulunmayı ve ardı arkası kesilmeyen zor işlerle uğraşmayı gerektirir.
Kendine güveni olan, sorumluluk duygusuna sahip ve her şeyden önemlisi terbiyeli çocuklar yetiştirmek, çok fazla enerjinizi, vaktinizi ve sabrınızı alabilir.
Bütün ebeveynler yapar bunları ama yine de başarısız olurlar. Peki neden?
Çocukların yanlış davranışlarından değişen toplum değerleri sorumlu tutulur ve bu sebeple hep televizyon lanetlenir.
Bütün suçu toplumun ve televizyonun üzerine atmak doğru mudur? Bu sorunun cevabı kesinlikle “HAYIR”dır.
Kusurlu çocuklar, anne babaların çocuk yetiştirme anlayışlarındaki hatalardan ortaya çıkarlar.
Çocuklar fırınlanmamış çamur gibidir; istenilen şekle sokulabilirler veya şekilsizlikleri nedeniyle hor görülebilirler.
Anne babalar ise, hem üreten, hem de ürettiğine şekil verebilen çömlekçiler gibidir.
Bu kitap, çocuklarınızın sevgiyi hak eden, sorumluluk duygusuna sahip, terbiyeli insanlar haline gelebilmeleri için, davranışlarını nasıl şekillendirebileceğinizi anlatmaktadır.